Przyjemnie jest atakować, władać inicjatywą. Nieco mniej przyjemnie , gdy trzeba się bronić. Najlepszym zaś sprawdzianem charakteru jest sytuacja , gdy zostajemy zaskoczeni w jakiejś wydawałoby się znanej nam pozycji i całe nasze wyobrażenie o ocenie pozycji wali się jak domek z kart.
Wtedy należy pokazać niezwykłą odporność psychiczną, nieustępliwość i pomysłowość.
Partię ilustrującą to zagadnienie , wraz ze skróconymi komentarzami pozwoliłem sobie zaczerpnąć z książki J.Nunna "Sekrety praticzeskich szachmat"RUSSIAN CHESS HOUSE 2009.
Był to przykład "głuchej obrony" . Wybierając z dwojga złego białe wybrały gorszą końcówkę, gdzie stawiając przed przeciwnikiem wciąż przeszkody zdołały uratować pół punktu. Polecam wszystkim zarówno tą jak i inne książki Nunna. Onegdaj bardzo silny praktyk pisze ciekawie,bazując głównie na przykładach z własnej praktyki.
Witaj!
OdpowiedzUsuńSłusznie i naukowo! Istotnie nigdy nie należy się poddawać, jak też tracić wiary. Przykładów na ten temat możnaby mnożyć w nieskończoność, jak też przytoczyć te najbardziej ekstremalne dla tych "najtwardszych niedowiarków" w tym oczywiście żaby w bocianim dziobie z tytułowej ilustracji. Świetna partia i jeszcze lepsze, osobiste prosto z pola walki komentarze Nunn'a. Pozdrawiam, D.
Jestem innego zdania.Gra w beznadziejnych pozycjach-powinna być traktowana jako niesportowe zachowanie.To liczenie na to ,że przeciwnik podstawi figurę,zrobi duży błąd.
OdpowiedzUsuńtrudno to zaakceptować, zwłaszcza, że niekiedy pozycja jest gorsza a nie beznadziejna. To miało miejsce w partii Nunn-Browne. Poza tym dwie przytoczone przez Nunna w książce partie dały Nunnowi w rezultacie 1,5 punktu z 2! Nawet zakładając, że wynik nie jest najważniejszy to dlaczego poddawać się , gdy walczyć można i jest sens? To także ćwiczenie charakteru. I są analogie zarówno w szachach jak i w innych dyscyplinach sportowych i w ogóle w sytuacjach życiowych. Trzeba walczyć do końca jeśli jest to walka.
Usuń